عاشقترین

پرسیدم

چطور ، بهتر زندگی کنم ؟ 
 

گذشته ات را بدون هیچ تأسفی بپذیر ،

 

 

با اعتماد ، زمان حالت را بگذران ،

 

 

و بدون ترس برای آینده آماده شو .

 

 

ایمان را نگهدار و ترس را به گوشه ای انداز .

 

 

شک هایت را باور نکن ،

 

 

وهیچگاه به باورهایت شک نکن .

 

 

زندگی شگفت انگیز است ، در صورتیكه بدانی چطور زندگی کنی .

 

پرسیدم ،
آخر .... ،
و او بدون اینكه متوجه سؤالم شود ، ادامه داد :
 

مهم این نیست که قشنگ باشی ... ،

 

 

قشنگ این است که مهم باشی ! حتی برای یک نفر .

 

 

كوچك باش و عاشق ... كه عشق ، خود میداند آئین بزرگ كردنت را ..

 

 

بگذارعشق خاصیت تو باشد ، نه رابطه خاص تو با کسی .

 

موفقیت پیش رفتن است نه به نقطه ی پایان رسیدن ..
داشتم به سخنانش فكر میكردم كه نفسی تازه كرد وادامه داد ... 
 

هر روز صبح در آفریقا ، آهویی از خواب بیدار میشود و برای زندگی كردن و امرار معاش در صحرا میچراید ،

 

 

آهو میداند كه باید از شیر سریعتر بدود ، در غیر اینصورت طعمه شیر خواهد شد ،

 

 

شیر نیز برای زندگی و امرار معاش در صحرا میگردد ، كه میداند باید از آهو سریعتر بدود ، تا گرسنه نماند ..

 

 

مهم این نیست كه تو شیر باشی یا آهو ... ،

 

مهم اینست كه با طلوع آفتاب از خواب بر خیزی و برای زندگیت ، با تمام توان و با تمام وجود شروع به دویدن كنی ..
به خوبی پرسشم را پاسخ گفته بود ولی میخواستم باز هم ادامه دهد و باز هم به ... ،
كه چین از چروك پیشانیش باز كرد و با نگاهی به من اضافه كرد :
ز

لال باش .... ،‌ زلال باش .... ،

 

 

فرقی نمی كند كه گودال كوچك آبی باشی ، یا دریای بیكران ،

 

زلال كه باشی ، آسمان در توستپرسیدم

نوشته شده در یک شنبه 12 تير 1390برچسب:,ساعت 19:43 توسط نیما| |

 

همیشه در قلب من خواهی ماند ای یگانه ترین

 

نوشته شده در سه شنبه 31 خرداد 1390برچسب:,ساعت 1:15 توسط نیما| |

گاهی چه زود دیر می شود.

عاشقی تنها ماندم

نوشته شده در یک شنبه 29 خرداد 1390برچسب:,ساعت 2:53 توسط نیما| |

کاش دوباره در جشن فارغ التحصیلی نمی دیدمت

همه گل های دنیا تقدیم تو باد ای نازترین دختر دنیا.

 

 

 

نوشته شده در شنبه 28 خرداد 1390برچسب:,ساعت 2:4 توسط نیما| |

ای که می پرسی نشان عشق چیست             عشق چیزی جز نشان مهر نیست

عشق یعنی مهر بی چون وچرا                         عشق یعنی کوشش بی ادعا

عشق یعنی مهر بی امااگر                              عشق یعنی رفتن با پای سر

عشق یعنی دل تپیدن بهر دوست                     عشق یعنیجان من قربان اوست

عشق یعنی خواندن از چشمان او                    حرف های دل بدون گفت وگو

عشق یعنی دشت گل کاری شده                    در کویر چشمه ای جاری شده

یک شقایق در میان دشت خار                         باور امکان با یک گل بهار

در خزانی برگ ریز زردوسخت                           عشق تاب آخرین برگ درخت

عشق یعنی روح را آراستن                             بی شمار افتادن وبرخاستن

عشق یعنی زشتی زیبا شده                         عشق یعنی گنگی گویا شده

عشق یعنی ترش را شیرین کنی                    عشق یعنینیش را نوشین کنی

عشق رنج مهربانی داشتن                           زخم درک آسمانی داشتن

عشق یعنی گل بجای خار باش                      پل بجای این همه دیوارباش

زیرلب باخود ترنم داشتن                               برلب غمگین تبسم داشتن

عشق آزادی رهایی ایمنی                           عشق زیبایی زلالی روشنی

عشق یعنی تنگ بی ماهی شده                  عشق یعنی ماهی راهی شده

عشق یعنی آهویی آرام ورام                         عشق صیادی بدون تیرودام

عشق یعنی مرغ های خوش نفس                 بردن آنها به بیرون از قفس

عشق یعنی برگ روی ساقه ها                      عشق یعنی گل به روی شاخه ها

آسمان آبی دوراز غبار                                  چشمک یک اختر دنباله دار

عشق یعنی از بدیها اجتناب                          بردن پروانه از لای کتاب

درمیان این همه غوغاوشر                             عشق یعنی کاهش رنج بشر

ای توانا ناتوان عشق باش                             پهلوانا پهلوان عشق باش

به یاد خانم دکتری در دانشگاه اصفهان

نوشته شده در جمعه 27 خرداد 1390برچسب:,ساعت 23:26 توسط نیما| |

به نام نامی عشق

 

 

 

     شقايق گفت : با خنده ، نه بيمارم ، نه تب دارم

اگر سُرخم چنان آتش ، حديث ديگری دارم

گلی بودم به صحرايی ، نه با اين رنگ و زيبایی

نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شيدايی

يکي از روزهايی که، زمين تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت ، تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکيده ، تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد يکی خسته ، به پايش خار بنشسته

و عشق از چهره اش ، پيدای پيدا بود ،


ز آنچه زير لب می گفت ، شنيدم سخت شيدا بود

نمی دانم چه بيماری به جان دلبرش افتاده بود

طبيبان گفته بودندش اگر يک شاخه گل آرد

از آن نوعی که من بودم بگيرند ريشه اش را و بسوزانند

شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا يابد

چنانچه با خودش می گفت : بسی کوه و بيابان را

بسی صحرای سوزان را ، به دنبال گلش بوده

و يک دم هم نياسوده ؛ که افتاد چشم او ناگه

به روی من ، بدون لحظه ای ترديد شتابان شد به سوی من

به آساني مرا با ريشه از خاکم جدا کرد و به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هرلحظه سر را رو به بالاها تشکر از خدا می کرد

پس از چندی هوا چون کوره آتش ، زمين می سوخت

و ديگر داشت در دستش ، تمام ريشه ام می سوخت

به لب هايی که تاول داشت گفت : چه بايد کرد ؟

در اين صحرا که آبی نيست به جانم هيچ تابی نيست

اگر گل ريشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز دوايي نيست

واز اين گل که جايي نيست ؛

خودش هم تشنه بود اما!! نمی فهميد حالش را

چنان می رفت و من در دست او بودم

وحالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پايان کو ؟

نه حتی آب ، نسيمی در بيابان کو ؟

و ديگر داشت در دستش تمام جان من مي سوخت

که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر او کم شد

دلش لبريز ماتم شد کمی انديشه کرد- آنگه -

مرا در گوشه ای از آن بيابان کاشت

نشست و سينه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت زهم بشکافت

اما ! آه

صدای قلب او گويی جهان را زيرو رو می کرد

زمين و آسمان را پشت و رو مي کرد

و هر چيزی که هرجا بود، با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه مي گويم ؟ به جای آب، خونش را

به من می داد و بر لب های او فرياد :

بمان ای گل

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل

ومن ماندم

نشان عشق و شيدايی

و با اين رنگ و زيبايی

و نام من شقايق شد

گل هميشه عاشق شد

نوشته شده در جمعه 27 خرداد 1385برچسب:,ساعت 21:59 توسط نیما| |


Power By: LoxBlog.Com